Knútsdrápa (Óttarr svarti)
The Knútsdrápa by the skald Óttarr svarti (Óttar the Black) is one of the Old Norse poems composed for King Cnut. Knútsdrápur (plural of Knútsdrápa) are Old Norse skaldic compositions in the form of drápur which were recited for the praise of Cnut. Most of Óttarr's poem is cited in the Knýtlinga saga, while one stanza is known only from other sources such as the Heimskringla. It has been debated whether strophe 9 truly belongs to Óttarr's Knútsdrápa or to a poem which Óttarr composed for Cnut's father Svein Haraldsson.[1]
The focus is on the deeds of its subject as a prince, and as a king, with the climax of his conquest of England, at the Battle of Assandun, in 1016, and with the Battle of the Helgeå, in 1026, when he was victorious over the Norwegian and Swedish kings who were in alliance against him, amongst its events. This skaldic verse's style and metre have been cause for some controversy, on the point of Canute's age. It is often difficult to understand, let alone translate Old Norse poems.
The poem
- Hratt lítt gamall, lýtir
- lögreiðar, framm skeiðum;
- fórat fylkir œri
- folksveimuðr þér heiman;
- hilmir bjótt ok hættir
- harðbrynjuð skip kynjum;
- reiðr hafðir þú rauðar
- randir Knútr fyr landi.
- Út fylgðu þér Jótar,
- auðmildr, flugar trauðir,
- skauthreina bjótt skreytir
- Skánunga lið Vánar;
- váð blés of þér vísi,
- vestr settir þú flesta
- (kunt gerðir þú þannig
- þitt nafn) í haf stafna.
- Herskjöld bart ok helduð
- hilmir ríkr af slíku;
- hykkat þengill þekðusk
- þik kyrrsetu mikla;
- ætt drapt, Jóta dróttinn,
- Játgeirs í för þeiri;
- þveit rakt (þrár est heitinn)
- þeim stillis konr illan.
- Brunnu byggðir manna
- buðlungr fyr þér ungum,
- opt lézt, hús ok, heiptar
- herkall búendr gerva.
- Gunni lézt í grœnni
- gramr Lindisey framða,
- beldu viðr þeir 's vildu
- víkingar því ríki;
- bíða lézt í breiðri
- borg Helminga sorgir
- œstr fyr Úsu vestan
- engst folk, Svía þrengvir.
- Ungr fylkir lézt Engla
- allnær Tesu falla,
- flóði djúpt of, dauða,
- dík Norðimbra líkum;
- svefn brauzt svörtum hrafni
- sunnarr, hvötuðr Gunnar,
- ollir sókn hinn snjalli
- Sveins mögr at Skorsteini.
- Fjörlausa hykk Frísi
- friðskerðir þar gerðu,
- brauzt með byggðu setri
- Brandfurðu, þik randa;
- Játmundar hlaut undir
- ættniðr göfugr hættar,
- danskr herr skaut þá dörrum
- drótt, en þú rakt flótta.
- Skjöldungr, vant und skildi
- skœru verk, hinn sterki,
- (fekk blóðtrani bráðir
- brúnar) Assatúnum;
- vátt, en valfall þótti
- verðung, jöfurr sverði
- nær fyr norðan stóru
- nafn gnógt Danaskóga.
- Bjóðr, vant brynjur rauðar,
- blíðr stórgjafa, síðan
- (lætr önd áðr þrek þrjóti
- þinn) fyr Norðvík innan.
- Framm gekt enn þars unnuð
- (almr gall hátt) við malma,
- [knáttut] slæ [þars sóttuð]
- sverð [kastala verja];
- unnuð eigi minni
- (ulfs gómr veit þat) rómu,
- hnekkir hleypiblakka
- hlunns, á Tempsar grunni.
- Svíum hnekðir þú, sóknar
- siklingr örr, en mikla
- ylgr, þars á hin helga,
- ulfs beitu fekk, heitir;
- helt, þars hrafn né svaltat,
- (hvatráðr est þú) láði,
- ógnar stafr, fyr jöfrum,
- ýgr, tveimr (við kyn beima).
Notes
- ↑ Egilsson, et al. (eds.). Edda Snorra Sturlusonar. Vol 3. Copenhagen, 1848-87. p. 282; compare R. Poole, "Skaldic Verse and Anglo-Saxon History. Some Aspects of the Period 1009-16." Speculum 62 (1987): 265-98: 276-80.
Editions (external links)
- Matthew Towend (ed.), Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages.
- Jörmungrund. See here for sources.